Perhentians (deel 2) en weer verder
12 augustus 2013 - Perhentian Islands, Maleisië
Woensdag 7 augustus. Na een intensieve snorkeldag (jaja, vakantievieren is best zwaar) hebben we vandaag weer een relaxdag. Ook wordt het tijd om eens uit te zoeken wat onze volgende bestemming wordt. In verband met het einde van de ramadan wordt ons afgeraden om op donderdag te reizen, eigenlijk alles ligt dan stil en er rijden nauwelijks bussen. We besluiten om dan maar tot vrijdag te blijven en de komende dagen nog even van de zon, zee en het strand te genieten. Je kunt nu trouwens al merken dat het suikerfeest eraan zit te komen, een aantal eettenten zijn al dicht en 's avonds is het daardoor erg druk op het eiland bij de eettentjes die wel open zijn. Dat voorspelt een rustige donderdag...
Donderdag 8 augustus. Vandaag is het de laatste dag van de ramadan en dat merken we. Er zijn op het hele eiland maar een paar eettentjes open voor ontbijt en verder geen enkele winkel. Gelukkig zijn wij redelijk op tijd en kunnen we, na het strand op en neer te zijn gelopen, uiteindelijk een tafel bemachtigen bij het restaurant van een resort. Een luxe bedoeling, maar dan moeten we het er ook maar van nemen! We bestellen een uitgebreid ontbijt en terwijl we zitten te eten stormt er opeens een man het terras op: er wordt aan de andere kant van het eiland (op coral beach) gevochten met stokken en stenen en het is een chaos, aldus de man die inmiddels volledig in paniek is. De bediening kalmeert de man, maar onderneemt, naar ons weten, geen actie. Raar, de dag ervoor hadden we net tegen elkaar gezegd dat het allemaal zo vredig is, geen vechterijen, ongelukken, geweld of iets en nu dit. Later horen we dat een Fransman bij Tropicana (hostel) ruzie had met een local en dat is compleet uit de hand gelopen. De Fransman heeft letterlijk voor zijn leven moeten rennen en is het strand op gevlucht, achterna gezeten door 10 locals. Uiteindelijk hebben de mensen op het strand de Fransman en de locals uit elkaar weten te houden. Het is dus waarschijnlijk goed afgelopen? Na het ontbijt komen we de dag door met relaxen, op het strand liggen, zwemmen en niks doen. Heerlijk! We slaan de lunch over en zorgen ervoor dat we op tijd bij het restaurant zijn voor het avondeten. We kunnen gemakkelijk een tafel krijgen en zitten keurig om 6 uur te eten. Als wij klaar zijn zit het restaurant vol en staan er buiten al mensen te wachten. Wij waren mooi op tijd dus! We lopen nog een laatste keer over het strand en zijn niet te laat terug bij ons chalet zodat we de tassen kunnen pakken. Morgen nemen we om 8 uur de boot naar het vaste land. We hebben verder niks geregeld of gereserveerd, dus afwachten waar we morgen zullen slapen!
Vrijdag 9 augustus. Om 6 uur gaat de wekker. Pfff, wat is dat vroeg! Het is zelfs nog donker buiten, maar we moeten er toch uit om op tijd bij de boot te zijn. We pakken onze spullen, checken uit en lopen naar het strand. We voegen ons bij een groep toeristen die allemaal op de boot staan te wachten. Benieuwd hoe dit gaat lopen, want we hoefden niks te reserveren of ons aan te melden voor de boot. Op een gegeven moment zien we de eerste boten met toeristen verschijnen. Ze stappen over op de kleine boten en worden naar het strand vervoerd. Er staat toch één persoon om alles wat in goede banen te leiden en degene deelt in welke mensen met de kleine boten naar de speedboot gebracht worden. Wij zijn vrij snel aan de buurt en springen in de boot. Zodra we op de speedboot overgeheveld zijn, is het nog wachten op meer passagiers. Na een tijdje is de boot redelijk vol en kunnen we gaan. Zwemvest aan en varen maar! Tijdens de vaartocht raken we aan de praat met een Nederlandse (Ankie) en Amerikaanse (Maxi). Zij willen dezelfde kant op als wij en, aangezien er vandaag nog steeds weinig bussen rijden, spreken we af om een taxi te delen naar de stad Kuala Terengganu. Handig! Met een noodgang brengt de speedboot ons naar Kuala Besut en meteen staan de taxichauffeurs te dringen om hun diensten aan te bieden. We kunnen eerst voor 200 RM mee, maar uiteindelijk weet Arnold dit naar 150 te onderhandelen. Nog geen 40 euro voor een rit van anderhalf uur. Koopje dus! We stappen in de auto en maken verder kennis met Ankie en Maxi. Beide reisden ze alleen, maar 3 weken geleden hebben ze elkaar leren kennen en sinds een week reizen ze met z'n tweeën. Het lijkt echter alsof ze elkaar al járen kennen, ze kwebbelen aan één stuk door. Maxi vraagt de chauffeur of hij ook muziek heeft en hij tovert een aantal cd's te voorschijn waaronder Boney M! Fantastisch! In Maleisië in de taxi met Boney M dat uit de speakers komt. De sfeer zit er goed in en om 9 uur 's ochtends zingen we gezellig met alle hits van Boney M mee. Deze rit zal de taxichauffeur niet snel vergeten. Ook wij zullen we rit niet snel vergeten, want de taxichauffeur racet als een amateur formule 1 racer door de dorpen heen. Op alle (on)mogelijke momenten wordt ingehaald en scooters toetert hij naar de zijkant van de weg zodat we er langs kunnen. Blij dat we de rit overleefd hebben stappen we uit bij het busstation van Kuala Terengganu en nemen we afscheid van Ankie en Maxi. Ons plan is om vandaag een ticket naar Kuantan te boeken en dan in Cherating uit te stappen, maar door het einde van de ramadan en omdat het vrijdag is, rijden er nog steeds nauwelijks bussen. Vandaag komen we hier dus niet meer weg. De plannen worden omgegooid en we regelen een hotel in Kuala Terengganu. Aangezien we ook over een paar dagen terug in Singapore moeten zijn, slaan we Cherating over en gaan we morgen meteen door naar Kuantan. Gelukkig kunnen we aan het einde van de middag al wel hiervoor een ticket kopen. Nadat we in ons hotel hebben ingecheckt, gaan we op pad in Kuala Terengganu. Voor toeristen is hier niet zo heel veel te beleven en het jammere is dat de meeste winkels ook nog dicht zijn. Gelukkig zijn er wel een paar restaurantjes open en kunnen we 's middags een heerlijke lunch regelen. 's Avonds willen we in de Chinese buurt wat eten en daar spotten we een druk Chinees tentje. Daar moet het eten dus wel goed zijn. We besluiten te wachten en na een tijdje kunnen we een tafel delen met een Duitse jongen die al zit te eten. Hij is hier goed bekend, want heeft hier 2 jaar gewoond. Hij vertelt ons dat dit het beste restaurant in de omgeving is en wijst ons op een paar goede gerechten. Voor het eerst sinds dat we in Maleisië zijn, staat er varkensvlees op de menukaart, dus daar hebben we wel zin in. Arnold bestelt de supreme pork en Marieke de sweet and sour pork en daarbij witte rijst. Een grote fles Tiger bier mag daarbij natuurlijk niet ontbreken! Het eten is heerlijk en de Duitse jongen vertelt ons ondertussen vanalles over het leven in Maleisië. Zo vertelt hij bijvoorbeeld dat hier je geloof op je paspoort staat. Als je wordt geboren, staat standaard de Islam als je geloof in je paspoort. Wil je liever Christen worden, dan mag dat maar dan mag je niet meer in Maleisië wonen. Rare manier van geloofsvrijheid.. De Duitser is uitgegeten en verlaat onze tafel. Zijn plek wordt nu opgevuld met een man, vrouw en zoontje. De man is Schots en werkt in Kuala Lumpur voor een Duits bedrijfs. Een grappig gezin met ook weer leuke verhalen over Maleisië en het reizen in Azië. Leuk!
Donderdag 8 augustus. Vandaag is het de laatste dag van de ramadan en dat merken we. Er zijn op het hele eiland maar een paar eettentjes open voor ontbijt en verder geen enkele winkel. Gelukkig zijn wij redelijk op tijd en kunnen we, na het strand op en neer te zijn gelopen, uiteindelijk een tafel bemachtigen bij het restaurant van een resort. Een luxe bedoeling, maar dan moeten we het er ook maar van nemen! We bestellen een uitgebreid ontbijt en terwijl we zitten te eten stormt er opeens een man het terras op: er wordt aan de andere kant van het eiland (op coral beach) gevochten met stokken en stenen en het is een chaos, aldus de man die inmiddels volledig in paniek is. De bediening kalmeert de man, maar onderneemt, naar ons weten, geen actie. Raar, de dag ervoor hadden we net tegen elkaar gezegd dat het allemaal zo vredig is, geen vechterijen, ongelukken, geweld of iets en nu dit. Later horen we dat een Fransman bij Tropicana (hostel) ruzie had met een local en dat is compleet uit de hand gelopen. De Fransman heeft letterlijk voor zijn leven moeten rennen en is het strand op gevlucht, achterna gezeten door 10 locals. Uiteindelijk hebben de mensen op het strand de Fransman en de locals uit elkaar weten te houden. Het is dus waarschijnlijk goed afgelopen? Na het ontbijt komen we de dag door met relaxen, op het strand liggen, zwemmen en niks doen. Heerlijk! We slaan de lunch over en zorgen ervoor dat we op tijd bij het restaurant zijn voor het avondeten. We kunnen gemakkelijk een tafel krijgen en zitten keurig om 6 uur te eten. Als wij klaar zijn zit het restaurant vol en staan er buiten al mensen te wachten. Wij waren mooi op tijd dus! We lopen nog een laatste keer over het strand en zijn niet te laat terug bij ons chalet zodat we de tassen kunnen pakken. Morgen nemen we om 8 uur de boot naar het vaste land. We hebben verder niks geregeld of gereserveerd, dus afwachten waar we morgen zullen slapen!
Vrijdag 9 augustus. Om 6 uur gaat de wekker. Pfff, wat is dat vroeg! Het is zelfs nog donker buiten, maar we moeten er toch uit om op tijd bij de boot te zijn. We pakken onze spullen, checken uit en lopen naar het strand. We voegen ons bij een groep toeristen die allemaal op de boot staan te wachten. Benieuwd hoe dit gaat lopen, want we hoefden niks te reserveren of ons aan te melden voor de boot. Op een gegeven moment zien we de eerste boten met toeristen verschijnen. Ze stappen over op de kleine boten en worden naar het strand vervoerd. Er staat toch één persoon om alles wat in goede banen te leiden en degene deelt in welke mensen met de kleine boten naar de speedboot gebracht worden. Wij zijn vrij snel aan de buurt en springen in de boot. Zodra we op de speedboot overgeheveld zijn, is het nog wachten op meer passagiers. Na een tijdje is de boot redelijk vol en kunnen we gaan. Zwemvest aan en varen maar! Tijdens de vaartocht raken we aan de praat met een Nederlandse (Ankie) en Amerikaanse (Maxi). Zij willen dezelfde kant op als wij en, aangezien er vandaag nog steeds weinig bussen rijden, spreken we af om een taxi te delen naar de stad Kuala Terengganu. Handig! Met een noodgang brengt de speedboot ons naar Kuala Besut en meteen staan de taxichauffeurs te dringen om hun diensten aan te bieden. We kunnen eerst voor 200 RM mee, maar uiteindelijk weet Arnold dit naar 150 te onderhandelen. Nog geen 40 euro voor een rit van anderhalf uur. Koopje dus! We stappen in de auto en maken verder kennis met Ankie en Maxi. Beide reisden ze alleen, maar 3 weken geleden hebben ze elkaar leren kennen en sinds een week reizen ze met z'n tweeën. Het lijkt echter alsof ze elkaar al járen kennen, ze kwebbelen aan één stuk door. Maxi vraagt de chauffeur of hij ook muziek heeft en hij tovert een aantal cd's te voorschijn waaronder Boney M! Fantastisch! In Maleisië in de taxi met Boney M dat uit de speakers komt. De sfeer zit er goed in en om 9 uur 's ochtends zingen we gezellig met alle hits van Boney M mee. Deze rit zal de taxichauffeur niet snel vergeten. Ook wij zullen we rit niet snel vergeten, want de taxichauffeur racet als een amateur formule 1 racer door de dorpen heen. Op alle (on)mogelijke momenten wordt ingehaald en scooters toetert hij naar de zijkant van de weg zodat we er langs kunnen. Blij dat we de rit overleefd hebben stappen we uit bij het busstation van Kuala Terengganu en nemen we afscheid van Ankie en Maxi. Ons plan is om vandaag een ticket naar Kuantan te boeken en dan in Cherating uit te stappen, maar door het einde van de ramadan en omdat het vrijdag is, rijden er nog steeds nauwelijks bussen. Vandaag komen we hier dus niet meer weg. De plannen worden omgegooid en we regelen een hotel in Kuala Terengganu. Aangezien we ook over een paar dagen terug in Singapore moeten zijn, slaan we Cherating over en gaan we morgen meteen door naar Kuantan. Gelukkig kunnen we aan het einde van de middag al wel hiervoor een ticket kopen. Nadat we in ons hotel hebben ingecheckt, gaan we op pad in Kuala Terengganu. Voor toeristen is hier niet zo heel veel te beleven en het jammere is dat de meeste winkels ook nog dicht zijn. Gelukkig zijn er wel een paar restaurantjes open en kunnen we 's middags een heerlijke lunch regelen. 's Avonds willen we in de Chinese buurt wat eten en daar spotten we een druk Chinees tentje. Daar moet het eten dus wel goed zijn. We besluiten te wachten en na een tijdje kunnen we een tafel delen met een Duitse jongen die al zit te eten. Hij is hier goed bekend, want heeft hier 2 jaar gewoond. Hij vertelt ons dat dit het beste restaurant in de omgeving is en wijst ons op een paar goede gerechten. Voor het eerst sinds dat we in Maleisië zijn, staat er varkensvlees op de menukaart, dus daar hebben we wel zin in. Arnold bestelt de supreme pork en Marieke de sweet and sour pork en daarbij witte rijst. Een grote fles Tiger bier mag daarbij natuurlijk niet ontbreken! Het eten is heerlijk en de Duitse jongen vertelt ons ondertussen vanalles over het leven in Maleisië. Zo vertelt hij bijvoorbeeld dat hier je geloof op je paspoort staat. Als je wordt geboren, staat standaard de Islam als je geloof in je paspoort. Wil je liever Christen worden, dan mag dat maar dan mag je niet meer in Maleisië wonen. Rare manier van geloofsvrijheid.. De Duitser is uitgegeten en verlaat onze tafel. Zijn plek wordt nu opgevuld met een man, vrouw en zoontje. De man is Schots en werkt in Kuala Lumpur voor een Duits bedrijfs. Een grappig gezin met ook weer leuke verhalen over Maleisië en het reizen in Azië. Leuk!
Morgen alweer de terugreis, goede vlucht!